"You only live twice" Chłopak, który stracił głowę - John Corey Whaley [RECENZJA]

Witam was na moim zaksiążkowanym fragmencie internetu!

Ustalmy już na wstępie, medycyna poszła bardzo do przodu na przestrzeni ostatnich lat. Autor "Chłopaka, który stracił głowę" poszedł jednak o krok dalej. Kiedyś przeszczepy były totalną abstrakcją, czymś nie realnym. Tak samo mówimy teraz o przeszczepie całej głowy. Jeden narząd okay, ale wyobrażacie sobie odciąć głowę i przyszyć ją do zupełnie innego, obcego ciała? Być może kiedyś tak będzie, ale puki co zapraszam was na recenzję książki, która opowiada o takiej właśnie sytuacji.

Informacje podstawowe:

Tytuł: Chłopak, który stracił głowę (ang. Noggin)

Autor: John Corey Whaley

Wydawnictwo: Otwarte (seria Moondrive)
Polska premiera: 13 kwietnia 2016

Liczba stron: 350

Opis książki:

Poznaj Travisa. Ma 16 lat, super dziewczynę i nieuleczalnego raka. Gdy staje przed wyborem: śmierć lub eksperymentalna operacja, nie zastanawia się długo. Godzi się na to, by ciało od szyi w dół przeszczepiono mu od zdrowego człowieka. Jest tylko jeden problem – na razie rozwój medycyny nie pozwala na przeprowadzenie tak skomplikowanego zabiegu, dlatego chłopak musi zostać wprowadzony w śpiączkę podobną do hibernacji i czekać. Żegna się więc z bliskimi, bo nie wie, czy i kiedy się z nimi zobaczy.
Budzi się pięć lat później. Ma własną głowę i atrakcyjne, choć obce ciało. Świat z pozoru jest taki sam jak dawniej. Jednak powrót do życia wygląda inaczej, niż Travis to sobie wyobrażał. Jego przyjaciele są już na studiach, rodzice coś przed nim ukrywają, a dziewczyna… Hmm, wygląda na to, że ma narzeczonego. Trudno się dziwić, że chłopak nie ma zamiaru się z tym pogodzić.

źródło opisu: Wydawnictwo Otwarte, 2016

źródło grafiki okładki

Wybrane cytaty:

"Można się pogodzić ze śmiercią, ale nie sposób udawać przez całe życie. Nie zdołacie się pogodzić z tym, że wasze marzenie się nie spełniło, jeśli staniecie z nim twarzą w twarz. Nie da się spokojnie zasypiać ze świadomością, że przyczepili wam ciało jakiegoś biednego chłopaka, a wy nie możecie dla niego znaleźć żadnego sensownego zastosowania."

"Kiedy kocha się kogoś tak bardzo, to nawet zgoda na zamrożenie głowy i opowiadanie bliskim o planach powrotu przestają się wydawać niedorzeczne."

Co sądzę ja?

Bohaterowie: Bohaterów nie było tutaj jakoś szczególnie dużo, bo nie było to potrzebne tej historii.
Urzekło mnie to jak zostali napisani. Chodzi mi tutaj o to, że bohaterowie się zmienili na przestrzeni tych pięciu lat i to doskonale widać, po ich obecnych zachowaniach, a wspomnieniach Travisa. Bardzo interesujący okazał się zabieg zachwianiach czasoprzestrzeni, tzn. Travis nie do końca rozumiał jak to możliwe, że tyle się zmieniło, Dla niego to był tydzień, może dwa, a dla świata pięć lat. Logiczne, że wszyscy dorośli, ale myślę, że Travis nie sądził, że aż tak bardzo. I to jest niezwykłe, po prostu uwielbiam to jak bohaterowie zostali nakreśleni i moim zdaniem ich zachowania były bardzo życiowe i adekwatne do tej trudnej sytuacji w jakiej się znaleźli 

(a przynajmniej tak mi się wydaje, bo na szczęście nie dane mi było doświadczyć czegoś podobnego). 

Historia: Cała ta książka po prostu mnie urzekła. Bardzo podziwiam autora, za oryginalny pomysł, bo nigdy wcześniej nie czytałam, nawet nie słyszałam o planach przeszczepu głowy. No, nie wiem, może w jakiś medycznych podręcznikach przeczytaliście o planach jakiś lekarzy na tego typu operację, natomiast historia miłosna? Może się wydawać, że to połączenie jest dziwne, ale jak dla mnie przeszczep i miłość idealnie się dopełniają tworząc naprawdę dobrą historię.
Co do nastroju książki, jest dziwna. Wspomnienia Travisa z czasów choroby są oczywiście smutne, ale przekazane w dość przystępny sposób. Następnie mamy jego wielki powrót i parę scen zabawnych, ale przede wszystkim bardzo refleksyjnych i nie zawsze szczęśliwych. Jak pokazuje ta piękna historia, nie każdy powrót jest dobry. Pomimo, że lekarzom udało się "oszukać" śmierć to jednak czasu nie dali rady pokonać. I ta książka idealnie obrazuje jak wiele może się zmienić w krótkim czasie, bo czymże jest 5 lat w obliczu wieczności? No powiem wam szczerze, że jest sporym kawałkiem życia, zwłaszcza, gdy jest się śmiertelnym. Brzmi to strasznie smutno, troszkę może nawet i depresyjnie, ale ta książka jest niezwykła. Przedstawia to wszystko w sposób miły, nie przytłaczający i przy tej lekturze naprawdę można się dobrze bawić.

źródło grafiki

Podsumowując: I tak, wiem, że nie rozpisałam się jakoś szczególnie, ale ja nie o każdej książce mogę pisać godzinami i to w taki sposób aby ktokolwiek was doczytał do tego momentu. Swoją drogą, jeśli już to czytasz, to daj znać w komentarzu, że dobrnąłeś do tej linijki :)
Więc tak książka, zdecydowanie wam ją polecam, jest to lektura obowiązkowa dla fanów powieści młodzieżowych czy osób po prostu zainteresowanych tematami przeszczepów, chorób i umierania. Jeśli nie przepadacie za tymi rzeczami to absolutnie nie namawiam was do czytania, szanuję, że możecie nie lubić takich historii. Myślę, że warto przeczytać "Chłopaka, który stracił głowę" i wyrobić sobie o nim własną opinię. Podkreślam jednak, że nie jest to żadne arcydzieło, a ja najprawdopodobniej już do tej książki nie wrócę.

Koniecznie dajcie znać czy czytaliście i czy wam się podobała, a może macie w planach po nią sięgnąć? Sekcja komentarzy jest dla was!

Ps. Pamiętajcie, że to jest tylko moja opinia i bardzo szanuję waszą. Proszę i was o uszanowanie mojej.

To by było na tyle, trzymajcie się i cześć!