"Powstańmy! Czerwoni niczym świt" ~ Czerwona Królowa - Victoria Aveyard

Witajcie na moim zaksiążkowanym fragmencie internetu!

Dziś jak praktycznie co środę przygotowałam dla was recenzję! Tym razem wreszcie przyszedł czas na "Czerwoną Królową", którą miałam przeczytać już wieki temu, ale wcześniej nie było ku temu sposobności. Mam wrażenie, że już chyba każdy ją czytał i wiem, że opinie o tej serii są różne. Także jeżeli jesteście ciekawi co ja sądzę o "Czerwonej Królowej" to zapraszam do dalszego czytania recenzji :)

Informacje podstawowe:

Autor: Victoria Aveyard

Tytuł: Czerwona Królowa (org. The Red Queen)

Wydawnictwo: Moondrive

Premiera: 18 luty 2015

Liczba stron: 488

Cykl: Czerwona Królowa

Tom: 1

Opis książki (według mnie):

Główna bohaterka Mare żyje w okrutnym świecie zdominowanym przez podziały, gdzie przynależność do grupy: bogatej i szanowanej lub biednej i zaniedbywanej, definiuje kolor krwi. Może być on odpowiednio Srebrny lub Czerwony. Niestety dziewczynie przyszło żyć w tej drugiej, wiecznie pomijanej i dyskryminowanej grupie. Na dodatek Norta toczy wojnę, konflikt nie zażegnany od stuleci, którego żadna ze stron nie jest w stanie zakończyć, i który pochłania miliony niewinnych Czerwonych zmuszanych do walki za sprawę Srebrnych, którzy tak nimi gardzą. Wszyscy (starsi) bracia Mare wyruszyli już na przymusową służbę wojskową, a czeka to również bohaterkę, gdyż nie znalazła ona uczciwej pracy w obowiązkowym terminie. Sprawy jednak się komplikują do wojska ma trafić ktoś inny, bardzo drogi Mare, a ona za sprawą znajomości (których de facto nie ma) trafia na dwór Srebrnych i zostaje wplątana w intrygi dworskie. Jak zakończy się jej historia? Czy zdoła zmienić system i zniszczyć podziały? A kim właściwie jest Czerwona Królowa i dlaczego ma taką władzę? 

Co sądzę ja?

Jak już wcześniej wspominałam, zbierałam się do czytania powieści Aveyard dość długo. Zachęciło mnie do tej serii ogrom różnorakich recenzji. Nie wszystkie były pozytywne, zresztą chyba każdy kto jest na bieżąco z Booktube'em wie kto tak strasznie odradzał czytanie "Czerwonej Królowej". To co mi się nie podoba w związku z tą książką to atmosferą jaką wywołuje, tzn. mam wrażenie, że teraz wiele osób hejtuje nawet nie samą książkę, a fakt jej czytania. Niestety to smutne, ale znam wiele osób, którym ta książka się podobała, a się do tego nie przyznają, ponieważ to podobno "wstyd czytać ten gniot". No cóż, nie mnie oceniać ludzi, ale ja po lekturze mam zgoła inne zdanie.

Zacznijmy od bohaterów, bo wiem, że Mare wzbudza dużo kontrowersji. Jedni ją uwielbiają, inni nienawidzą i nie ma w tym nic zaskakującego. Ja jestem gdzieś po środku, bo nie twierdzą, a żeby ona była najbardziej denerwującą bohaterką literacką (nie jest przecież Rebeką Bloomwood, ani Lou Clark), ale z drugiej strony "szału nie ma". Ani z jej inteligencją, ani z ogólnym ogarnianiem życia, choć może ja nie jestem najlepszą osobą do krytykowania jej zachowania, skoro sama nigdy nie ogarniam co się wokół mnie dzieje. Wydaje mi się, że Mare była tworzona na wzór Katniss Eveerdin, ale pozwólcie, że tego "podobieństwa" nawet nie będę komentować.

"Stwarzanie nadziei, gdy w rzeczywistości jej nie ma, to okrucieństwo. Fałszywa wiara wywołuje rozczarowanie, ból i wściekłość, przez co niełatwe sprawy stają się jeszcze trudniejsze."

Mamy tutaj także trzech dość interesujących chłopaków, tzn. Cal, Maven oraz Kilorn. W sumie to można ich bardzo łatwo zdefiniować. Cal jest starszym bratem Mavena, przyszłym następcą tronu i jest mega przystojny, uroczy, najlepiej walczy, jest też odważny i bezwzględny - choć nie do końca. No ogólnie jest we wszystkim najlepszy i biedny Maven żyje ciągle w jego cieniu.

Maven - zawsze drugi, zawsze ten mniej uroczy, mniej wysportowany. Jest kwintesencją znaczenia słowa: "fajny". Ono zarówno jak Maven brzmi pozytywnie, ale mało co znaczy. Nie ma żadnego natężenia emocjonalnego, bo przecież wszystko może być fajne: nowe buty, komputer, człowiek, pies, kot, cokolwiek.

"Taka jest nasza natura. Niszczymy. To cecha charakterystyczna rodzaju ludzkiego. Niezależnie od koloru krwi, zawsze upadamy."

Z kolei inspiracją dla stworzenia Kilorna był Gale (znowu Igrzyska, ale co ja poradzę), bo tak samo jak tam, tutaj Kilorn jest wiernym przyjacielem głównej bohaterki i chce ją bronić. Szkoda tylko, że w "Czerwonej Królowej" ma osobowość równą dupie wołowej. W sumie tak sobie teraz myślę, że z tą osobowością to wyszedł taki drugi Peeta. Tak naprawdę to jest zdany na łaskę Mare i to ona musi go chronić, po mimo jego dobrych intencji, To co mnie pociesza, to fakt, że pod koniec się zmienia, więc może jest jeszcze dla niego nadzieja.

"Prawdą jest to, co ja nazwę prawdą. Mógłbym podpalić cały ten świat i nazwać pożar deszczem."

O świecie przedstawionym w tej książce, a raczej jego hierarchii wspominałam już co nieco przy okazji opisu. Jak dla mnie pomysł z podziałem ludzi według koloru krwi jest bardzo intrygujący i chyba oryginalny - piszę chyba, bo nie jestem pewna, w każdym razie ja nie kojarzę, aby takowy wątek kiedyś się pojawił w czytanych przeze mnie książkach - mogę się jednak mylić, bo po licznych nawiązaniach (mało subtelnych) straciłam troszkę wiarę w autorkę. Zwłaszcza, że pewne elementy, sposoby zastraszania Czerwonych są wręcz chamsko zerżnięte z powieści pani Collins. I ja rozumiem, że w tym momencie ciężko wymyślić już coś oryginalnego, ale no ludzie są jakieś granice! Przeczytałam całe podziękowania i nie było tam wzmianki o inspirowaniu się Igrzyskami, a co ciekawsze autorka aspirowała do Georga R. R. Martina - przyznaję, że kiedy to zobaczyłam, śmiechłam. No także to są zgrzyty, których nie mogę przeboleć i po mimo, że nie mogę autorce zarzucić nic w kwestii samego jej stylu, bo pisać ona potrafi i to w sposób bardzo fajny. Przeczytanie całej tej wcale nie tak krótkiej książki zajęło mi zaledwie dwa dni, co jest moim osobistym rekordem. Zresztą ja się przyznaję, że czytanie "Czerwonej Królowej" sprawiło mi wiele przyjemności. Zwłaszcza, że zakończenie jest zdecydowanie nieprzewidywalne.

"Aby rozpocząć rewolucję, potrzebna jest iskra."

PODSUMOWUJĄC: Czy naprawdę warto się wstydzić czytania "Czerwonej Królowej"? Absolutnie nie! Ja uważam, że nie jest to zła książka, wybitna również nie, ale na pewno nie jakaś fatalna. Jeśli odstraszyły was te nawiązania do Igrzysk to was uspokoję, tak jest na początku, ale pierwszych około 50 stronach autorka chyba zaczyna rozumieć, że na plecach powieści Suzanne Collins długo nie "ujedzie" i wtedy zaczyna się robić dobrze. Znaczy pierwotny pomysł zostaje, ale bohaterowie dostają własne życie, troszkę osobowości i też wydarzenia podążają troszkę w innym kierunku, choć nadal skupiamy się na obalenia aktualnego rządu. Tego jednak nie podpinam pod kolejne element zerżnięty z Igrzysk, bo jest to oczywisty motyw dla książek z tego gatunku i to jest jak najbardziej w porządku. Także ku końcowi, jeśli macie ochotę się odstresować, albo wypocząć przy przyjemnej i lekkiej lekturze to "Czerwona Królowa" jest dla was. Jeśli jednak wolicie dystopie oryginalne z niepowtarzalnym klimatem to lepiej zapoznajcie się z "Dawcą" autorstwa Louise Lowry.

*BONUS!* Czegoś takiego jeszcze nie było, ale kiedyś musi być ten pierwszy raz. Otóż nie wiem czy wiecie, ale dwójkę młodych POLSKICH artystów "Czerwona Królowa" zainspirowała na tyle, aby napisali piosenkę o tym samym tytule, która nawiązuje do tematyki książki. Ja słucham jej namiętnie podczas pisania tej recenzji i wam również na koniec polecam się z nią zapoznać. Posłuchać je możecie poniżej! ;)

Koniecznie dajcie znać czy czytaliście i czy wam się podobała, a może macie w planach po nią sięgnąć? Sekcja komentarzy jest dla was!

Ps. Pamiętajcie, że to jest tylko moja opinia i bardzo szanuję waszą. Proszę i was o uszanowanie mojej.

To by było na tyle, trzymajcie się i cześć!